Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Survival



Αυτό που όλοι , οι περισσότεροι τουλάχιστον, περιμέναμε εγινε. Ψηφίσαμε την περασμένη Κυριακή. 'Αλλοι συνειδητά και κάποιοι μάλλον ασυνείδητα. Το μύνημα το δώσαμε αλλά εκρεμμεί η αναφορά παράδοσης.
 Με όλα αυτά που έχω ακούσει και διαβάσει πάντως τις τελευταίες αυτές μέρες ακυβερνησίας, δεν είναι μόνο οι πολιτικοί που τα έχουν χάσει. Εμείς οι ίδιοι τα έχουμε χαμένα. 
Να μειωθεί το χρέος, να μείνουμε στην ευρωζώνη, να φύγουμε από την ευρωζώνη. Ψάχνουμε τον πιο ανώδυνο τρόπο να βγούμε από τα αδιέξοδα, χωρίς παραπάνω θυσίες και γιατί άλλωστε να κάνουμε παραπάνω; Υπάρχει μεγάλο ποσοστό εκει έξω που δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, που απολύθηκαν πρώτοι γιατί στον ιδ. τομέα, υψηλόμισθος θεωρείται αυτός με αποδοχές 1200 ευρώ, που δέχθηκαν τραγική μείωση στο μισθό τους και φυσικά εργασία χωρίς ασφάλιση γιατί ''έτσι έχουν τα πράγματα''. 
 Με το κόστος επιβίωσης, όχι ζωής, να ανέρχεται στα 1000 ευρώ τουλάχιστον(σκέψου να έχεις και παιδιά), να πρέπει να τα βγάζεις πέρα με 400. 'Εχεις μισοχάσει το σπίτι σου λόγω αδυναμίας αποπληρωμής του στεγαστικού,  σου φαίνεται αδύνατον να συντηρησεις το 1000αρι αμάξι σου, ο πρώτος λογαριασμός που θεώρησες πως δεν ειναι απαραίτητος να πληρωθεί  και φυσικά σου τον κόψανε είναι ο τηλεφωνικός και πάει λέγοντας. 

Ψήφισα χωρίς να περιμένω να αλλάξει κάτι. Και δεν βλέπω να αλλάζει.
Ο Βενιζέλος έγραψε προχθές στο twitter του ''Εξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, σημαίνει μαζική φτώχεια για όλους'' .. Για όλους κύριε Βενιζέλο. Γιατί ακόμη είμαστε καποιοι...
Σίγουρα δε ζεί εδώ. Σίγουρα δε ζεί κανείς τους την πραγματικότητα. Απλά 'κατανοούν' . και όταν το λένε θέλω να σπάσω την τηλεόραση. Δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με την πολιτικ, το έχω ξαναπεί.Δεν έχω σχέδιο δρασης. Θέλω όμως να έχω το δικαίωμα να  ξυπνάω και να πηγαίνω στη δουλειά μου, να πληρώνομαι αξιοπρεπέστατα και να καταφέρνω να τα βγάζω πέρα. Να μπορώ και πάλι να πηγαίνω δυο εκδρομές το χρόνο. Να ζώ και όχι να επιβιώνω. 
Λογικά θα μπορούσα να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα. Θα μπορούσα να τα μαζέψω και να φύγω, δεν νιώθω καθολου Hellene ούτως ή άλλως. 
Συνεχίζω να χαμογελάω όμως, να ξεκαρδίζομαι με τους φίλους μου, να ονειρεύομαι αλλά δεν ελπίζω.. Δε θα σας κάνω τη χάρη  να με μιζεριάσετε κύριοι δημοσιογράφοι, πολιτικοί και λοιποί καλοθελητές. Μείνουμε ή οχι στο ευρώ, πραγματικά δεν με ενδιαφέρει.Σας έχω γραμμένους κι εσάς και την ευρωζώνη σας όπως κι εσείς.

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

''Aπό πότε το ανικανοποίητο μας κάνει ενάρετους;Ευχή και κατάρα ρε σύ''

''Aπό πότε το ανικανοποίητο μας κάνει ενάρετους;Ευχή και κατάρα ρε σύ''.. 
Το έιχε γράψει η μυριαμκέι στο τουίτερ, το αγάπησα αμέσως. Συμπυκνωμένη φιλοσοφία ζωής που φροντίζουν να μας πλασάρουν από μικρά.
''Κοίτα γύρω σου και να είσαι ευχαριστημένη με αυτά που έχεις''. Μα είμαι. Δεν ξέρω ποιόν πρέπει να ευχαριστήσω για αυτά,αλλά μόνο που είμαι ζωντανή ακόμη και χαίρομαι τη ζέστη, το κρύο, ένα πιάτο νόστιμο φαγητό, ένα ωραίο βιβλίο,τη μουσική και το βασικότερο: έχω δύο λόγους να ξυπνάω το πρωί και να θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι. 'Εχω δύο λόγους που είναι τα χαπι μομεντς που σκέφτομαι όταν πέφτω για ύπνο.Εχω παιδιά.
Καποιοι όταν γίνονται γονείς, βάζουν πάνω απ'ολα τα παιδιά τους. Πάνω από τη δική τους ψυχική ηρεμία, τα θέλω τους και σίγουρα τον εγωϊσμό τους.
Εγώ δυστυχώς μάλλον δεν έμαθα να τα ξεχωρίζω. Οταν λοιπον υψώνεις τα θέλω σου σαν ανθρωπος, γίνεσαι αυτόματα κακός γονιός; Πρέπει να σκύψεις το κεφάλι και να κάνεις το σωστό; Να δείχνεις ικανοποιημένος από την προσωπική σου ζωή, ενώ δεν είσαι; Θα βοηθούσε η αυθυποβολή; Αν ξυπνάς δηλαδή το πρώι και λες εκατο φορές.''Δε θελω τιποτα αλλο στη ζωή μου, (οπως να ξαναλειτουργήσουν τα συναισθήματα σου ας πουμε , που εχουν πέσει σε χειμερία ναρκη) πιάνει;
Γιατί ''δεν είναι φυσιολογικό'' να σε πνίγει μια σχέση που εχει τελειώσει εδώ και χρόνια αλλά φοβόμαστε να τη λήξουμε; Γιατί ''ειναι φυσιολογικό'' να μένεις σε κάτι που απλά δεν σε κάνει ευτυχισμένη μόνο και μόνο επειδή έχεις κάνει δυο παιδιά; Γιατί τα παιδιά σου να μεγαλώσουν βλέποντας unhappy together τους γονείς τους; Aυτό σε κάνει αυτόματα ενάρετο; Θα κερδίσεις το φωτοστέφανο της μαμάς που υπέμεινε όχι βάσανα και κακουχίες, αλλά συναισθηματική κενότητα για χάρη των παιδιών της;Τί θα κερδίσω; πείτε μου να δώ αν αξίζει τον κόπο..

Να προσποιηθείς πώς όλα είναι εντάξει για να είναι όλοι οι υπόλοιποι ευχαριστημένοι;Να βάλεις μπροστά την λογική επιτέλους;
 Αν μπορούσες να το κάνεις θα ήταν ευχή. Αν δε μπορείς  είναι κατάρα.

Υ.Γ. όχι εγώ..ξέρετε, μια φίλη μου..