Ποδήλατο

Σήμερα πήρα την πένσα ,γιατί δεν είχα το αντίστοιχο γαλλικό κλειδί και έβγαλα την μία βοηθητική ρόδα από το ποδήλατο του πεντάχρονου γιού μου. Ανέβηκε στο ποδήλατό του χαρούμενος αλλα και λίγο φοβισμένος, με το χαμογελάκι του 'τι στο διάολο θα γίνει τώρα'.. Τα κατάφερε φυσικά γιατί είναι εύκολο. Λίγη ώρα μετά έβγαλα και την δεύτερη βοηθητική. Δράμα. Ξεκινούσε με βοήθεια και έφευγε δύο μέτρα το πολύ, για να σκάσει με τα μούτρα ή στο πλάι αμέσως.
Αλλά επέμενε,ανέβαινε και προσπαθούσε. Αρκετή ώρα μετά, 3 μελανιές στα γόνατα αλλά χωρίς ούτε ένα δάκρυ, κατάφερε να ισσοροπήσει λίγο παραπάνω. Το ότι θα μάθει να κάνει ποδήλατο είναι το μόνο σίγουρο, αλλά το αίσθημα  της ικανοποίησης, όταν τα κατάφερε έστω και για τόσο λίγο, μόνος του δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Ούτε έγω το γέλιο του.
Πρώτο ουσιαστικό μάθημα ζωής για τον γιό μου και φρεσκάρισμα για μένα: "Eπιτρέπεται να πέσεις.Επιβάλλεται να σηκωθείς"

one of these days..