Στο twitter είχα ανοίξει λογαριασμό πέρισι ωθούμενη φυσικά από την περιέργεια μου.Εκανα προφίλ ,άρχισα να το ψάχνω και μετά απο ένα τέταρτο το βρήκα εντελώς βαρετό και αδιάφορο. Δεν καίγομαι να μάθω in real time άν η Κim Kardashian είναι στο αεροδρόμιο και η πτηση της έχει καθυστέρηση γιατί γενικώς με τη σόου μπίζνα δεν τα πάω καλά. Βρήκα κανα δυο μπάντες και 4 ενημερωτικά sites και αυτό ήταν. Είπα ένα hello world και αυτό ήταν το ένα και μοναδικό μου tweet για πολύ καιρο.
Ενα χρόνο μετά το ξανατσέκαρα και τυχαία άρχισα να ακολουθώ 2-3 ανθρώπους που με τη σειρά τους με ακολουθησαν και βρήκα κι αλλους κ.ο.κ .. Δυο περιπου μήνες μετά και 1000 tweets εχω καταλήξει στα εξής
.Είναι η εξέλιξη του fb. Είναι η εξέλιξη του στάτους. Είναι προσωπικές εξομολογήσεις στο πουθενά. Σαν να φωνάζεις δυνατά (συνήθως απο την κορφή -κανέλλα) Αυτο που σε πιάνει οταν θες να πεις κατι και να το μοιραστείς όχι απαραίτητα με *δικούς* σου ανθρώπους. Είναι το σοσιαλαιζινγκ στην πιο αστεία του μορφή. To γουστάρω γιατί ενημερώνομαι , λέω ότι μου κατέβει στο κεφάλι ( τις περισσότερες φορές βλακείες) ,γελάω, βρίζω στο πουθενά, δεν με νοιάζει ποιος με ακουλουθεί ,πόσοι είναι, αν μου κάνουν unfollow , δεν βάζω τόνους και ξεχνάω τις τελείες. Οχι ότι σας ενδιαφέρει η αποψή μου, είμαι σίγουρη ότι εχετε την δική σας , αλλά 140 χαρακτήρες κάποιες φορέςδεν μου φτάνουν..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου