Αλλά επέμενε,ανέβαινε και προσπαθούσε. Αρκετή ώρα μετά, 3 μελανιές στα γόνατα αλλά χωρίς ούτε ένα δάκρυ, κατάφερε να ισσοροπήσει λίγο παραπάνω. Το ότι θα μάθει να κάνει ποδήλατο είναι το μόνο σίγουρο, αλλά το αίσθημα της ικανοποίησης, όταν τα κατάφερε έστω και για τόσο λίγο, μόνος του δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Ούτε έγω το γέλιο του.
Πρώτο ουσιαστικό μάθημα ζωής για τον γιό μου και φρεσκάρισμα για μένα: "Eπιτρέπεται να πέσεις.Επιβάλλεται να σηκωθείς"
Ελπίζω να βγάλεις σύντομα τις βοηθητικές ρόδες. Ωραίο πράγμα το ποδήλατο και φυσικά θυμάμαι μία προς μία όλες τις σούπες που είχα φάει. Τι φράκτες είχα μετρήσει, τι ασφάλτους, τι βράχια, τι χωματόδρομους! Τι δέντρα! Τι βουνά! Επικές εποχές! Τα ισοπεδώναμε όλα! Όποτε δεν πήγαινα αιμόφυρτος στο σπίτι η μάνα μου έκανε τον σταυρό της! Ποδόσφαιρο και ποδήλατο τα θεωρούσε επικίνδυνα πράγματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά "μαθήματα"... :)
ΥΓ. Ευτυχώς έχω βελτιωθεί στις τούμπες, διότι η ισοπέδωση εξακολουθεί να υφίσταται ανά περιόδους! :):):)
Εχω ακόμα σημάδι στο χέρι μου από πέσιμο.. και όντως δεν σταματάμε ποτέ να τρώμε τα μούτρα μας είτε το θέλουμε είτε όχι:)
ΑπάντησηΔιαγραφή