Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

''Aπό πότε το ανικανοποίητο μας κάνει ενάρετους;Ευχή και κατάρα ρε σύ''

''Aπό πότε το ανικανοποίητο μας κάνει ενάρετους;Ευχή και κατάρα ρε σύ''.. 
Το έιχε γράψει η μυριαμκέι στο τουίτερ, το αγάπησα αμέσως. Συμπυκνωμένη φιλοσοφία ζωής που φροντίζουν να μας πλασάρουν από μικρά.
''Κοίτα γύρω σου και να είσαι ευχαριστημένη με αυτά που έχεις''. Μα είμαι. Δεν ξέρω ποιόν πρέπει να ευχαριστήσω για αυτά,αλλά μόνο που είμαι ζωντανή ακόμη και χαίρομαι τη ζέστη, το κρύο, ένα πιάτο νόστιμο φαγητό, ένα ωραίο βιβλίο,τη μουσική και το βασικότερο: έχω δύο λόγους να ξυπνάω το πρωί και να θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι. 'Εχω δύο λόγους που είναι τα χαπι μομεντς που σκέφτομαι όταν πέφτω για ύπνο.Εχω παιδιά.
Καποιοι όταν γίνονται γονείς, βάζουν πάνω απ'ολα τα παιδιά τους. Πάνω από τη δική τους ψυχική ηρεμία, τα θέλω τους και σίγουρα τον εγωϊσμό τους.
Εγώ δυστυχώς μάλλον δεν έμαθα να τα ξεχωρίζω. Οταν λοιπον υψώνεις τα θέλω σου σαν ανθρωπος, γίνεσαι αυτόματα κακός γονιός; Πρέπει να σκύψεις το κεφάλι και να κάνεις το σωστό; Να δείχνεις ικανοποιημένος από την προσωπική σου ζωή, ενώ δεν είσαι; Θα βοηθούσε η αυθυποβολή; Αν ξυπνάς δηλαδή το πρώι και λες εκατο φορές.''Δε θελω τιποτα αλλο στη ζωή μου, (οπως να ξαναλειτουργήσουν τα συναισθήματα σου ας πουμε , που εχουν πέσει σε χειμερία ναρκη) πιάνει;
Γιατί ''δεν είναι φυσιολογικό'' να σε πνίγει μια σχέση που εχει τελειώσει εδώ και χρόνια αλλά φοβόμαστε να τη λήξουμε; Γιατί ''ειναι φυσιολογικό'' να μένεις σε κάτι που απλά δεν σε κάνει ευτυχισμένη μόνο και μόνο επειδή έχεις κάνει δυο παιδιά; Γιατί τα παιδιά σου να μεγαλώσουν βλέποντας unhappy together τους γονείς τους; Aυτό σε κάνει αυτόματα ενάρετο; Θα κερδίσεις το φωτοστέφανο της μαμάς που υπέμεινε όχι βάσανα και κακουχίες, αλλά συναισθηματική κενότητα για χάρη των παιδιών της;Τί θα κερδίσω; πείτε μου να δώ αν αξίζει τον κόπο..

Να προσποιηθείς πώς όλα είναι εντάξει για να είναι όλοι οι υπόλοιποι ευχαριστημένοι;Να βάλεις μπροστά την λογική επιτέλους;
 Αν μπορούσες να το κάνεις θα ήταν ευχή. Αν δε μπορείς  είναι κατάρα.

Υ.Γ. όχι εγώ..ξέρετε, μια φίλη μου..

8 σχόλια:

  1. Μεγάλη συζήτηση αυτή, και υπάρχουν επιχειρήματα και για το μεν και για το δεν..
    Από τη στιγμή που έκανα παιδί κατάλαβα πως δεν είμαι πλέον υπεύθυνη μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για τη μικρή μου, μέχρι τουλάχιστον να έχει η ίδια την ευθύνη του εαυτού της. Αλλά μόλις την είδα και την κράτησα στα χέρια μου, αυτό που σκέφτηκα ήταν "να πα να γαμηθεί ο πατέρας σου, οι άντρες περνούν και φεύγουν σαν λεωφορεία, εγώ κι εσύ θα είμαστε για πάντα μαζί". Ευτυχώς ο δικός μου δεν λέει να ξεκολλήσει και ούτε θέλω να τον διώξω (ακόμα χαχαχα).
    Πιστεύω όμως πως στο παιδί μου αξίζουν ευτυχισμένοι γονείς. Γονείς με ουσία, με προσωπικότητα, με διάθεση και εμπειρίες, που με αυτά θα της μεταδώσουν τα καλύτερα εφόδια. Αν η "φίλη" σου πιστεύει πως θα γίνει ευτυχισμένη κάνοντας μια (α) κίνηση, ας την κάνει. Μόνο να είναι απολύτως σίγουρη, γιατί σ'αυτά τα πράγματα τα πισωγυρίσματα πονάνε. Τα παιδιά είναι ευπροσάρμοστα, και αν τους φερθούν με σεβασμό και λέγοντας την αλήθεια δεν θα αντιμετωπίσουν κανένα πρόβλημα στη ζωή τους.
    Η προσποίηση και το ψέμα, όλη μέρα, κάθε μέρα δεν αντέχονται. Αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα γίνει το μπαμ και μετά οι πιο αδύναμοι (τα παιδιά) θα πληγωθούν περισσότερο.

    Ελπίζω να βοήθησα. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πραγματικά πολύ μεγάλη συζήτηση ιδίως όταν γίνεται μεσα στο μυαλό σου. και ζυγίζεις τα υπερ και τα κατά.. με βοήθησες όμως έστω και λίγο να γύρει η ζυγαριά :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. να μην προσποιηθείς στιγμή...αλλά να είσαι ξεκάθαρη με εκείνον που έχεις δίπλα σου. όλοι έχουμε δικαίωμα στην προσωπική ευτυχία, ειδικά εμείς που έχουμε παιδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μιλώντας από την ανάποδη πλευρά...του παιδιού των "χωρισμένων γονιών", μπορώ να σου πω πως τραύμα και απωθημένα θα αποκτούσα (ακόμα περισσότερα) αν οι γονείς μου συνέχιζαν να συμβιώνουν κάτω από την ίδια στέγη. Και πολύ άργησαν (τα θεματάκια μου δεν τα γλίτωσα). Η ευτυχία δε μπαίνει σε καλούπια και τα παιδιά είναι ευτυχισμένα όταν έχουν γονείς ευτυχισμένους. Πες στη φίλη σου να μην πληγώνει τον εαυτό της για να μην πληγώσει τους άλλους. Ακόμα κι έτσι όλοι πληγώνονται,αν ειπωθούν αλήθειες όμως, μετά τη μπόρα έρχεται ηρεμία και καθαρό τοπίο. Keep dreaming ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. :/ μεγάλη κουβέντα.. και σου μιλά το άλλο άκρο με τα φοβερά παιδικά χρόνια και το πρότυπο των αγαπημένων για πάντα γονιών. Είμαι της άποψης ότι προσπαθούμε να σώσουμε με νύχια και με δόντια αυτό που υπάρχει.. με συμβιβασμούς, προσπάθεια συλλογική και προσωπική. Αλλά δε ξέρω μέχρι που θα έφταναν τα δικά μου όρια.. έχω μεγάλη υπομονή και πάντα μου λένε ότι πάντα θα κακοπερνάω επειδή θα ανέχομαι πολλά. Πάντως αντί να συνεχίσεις να ανέχεσαι πράγματα.. άλλαξέ τα ή προσπάθησε να τα καλυτερέψεις :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ίσως τελικά να μπορούμε να γίνουμε εμείς οι καλύτερές μας φίλες, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ...
    νομίζω οτι από όλες τις αξίες πιο πάνω είναι η Αλήθεια: να μπορείς να είσαι αυτό που είσαι "χωρίς φόβο και πάθος", να μπορείς (και να τολμάς) να ζείς τη δική σου αλήθεια:
    είναι αυτό που λείπει από την κοινωνία μας (βλ. πολιτική ζωή, δεν χρειάζεται να πας παραπέρα) και εγγυάται καθαρές σχέσεις με τους γύρω μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. To έγραψα 03 Φεβρουαρίου, μια ημέρα μετά τα γενέθλιά μου. Σήμερα 7 μηνες μετά έχω αφήσει τις περισσότερες ανασφάλειες πίσω μου και προχωράω, δύσκολα μεν με πείσμα ομως μόνη με τα παιδιά. Τα οποία εχουν μια χαρούμενη μαμά, με ίσως όχι ιδιαίτερα πολύ χρόνο μαζί τους αλλά τουλάχιστον ποιοτικό. Και όπως ειπες στο δικό σου μπλογκ, δεν αισθάνομαι χωρισμένη. Χωρισμένη από ολους ήμουν όσο βρισκόμουν στην προηγούμενη κατάσταση. Το δύσκολο είναι να προστατεύσεις τα παιδιά σου από την στενόμυαλη ελληνική κοινωνία, να τα κοιτά και να τους φέρεται με οίκτο. Προσωπικά εχω βαλει όρια ακόμη και στο δικό μας οικογενειακό περιβάλλον( γιαγιάδες κλπ) στο πώς θα τους μιλάνε. Προχωράμε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. να είσαι καλά, και μπράβο για το θάρρος και το κουράγιο σου!
    ναι, έτσι, πρέπει να βάζουμε όρια σε συγγενείς και φίλους, γιατί από κει ακούς τις μεγαλύτερες (κ πιο επώδυνες_ μπούρδες...
    με μια μαμά δυνατή και χαρούμενη και διαθέσιμη τα παιδιά προστατεύονται, έτσι, χωρίς να "κάνεις" πολλά... εσύ είσαι η προστασία τους, το να ξέρουν οτι "είσαι πάντα εκεί" γι αυτά, με τον ποιοτικό σου χρόνο (μη σκας, ο πολύς χρόνος δεν είναι πάντα καλός!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή